De verschillende tehuizen
Mama België zag dat de afstand naar het kindertehuis in Watublapi dikwijls een groot probleem was voor de mensen en dat hulp daardoor geregeld te laat kwam. Om aan de nood te voldoen richtte zij bijkomende tehuizen op. Ieder tehuis heeft dezelfde basisfaciliteiten: slaapzalen voor de kinderen, een keuken, een medische ruimte, verblijfplaatsen voor het personeel en … een tuin met kippenstal. Het leven in de tehuizen is zowat op alle plaatsen hetzelfde. Er wordt opgestaan bij het krieken van de dag, een ontbijt van rijst en maïs wordt geserveerd. De kinderen die naar school moeten maken zich klaar en vertrekken naar de les. De andere kinderen mogen wat spelen. Na het middageten gaat iedereen rusten. Na de rust is er tijd voor studie, maar ook om te spelen, liedjes en gedichten te leren, en om die dingen te leren die later belangrijk zijn: huishouden, kippen kweken, de tuin verzorgen. De kinderen helpen met alles mee. Rond 20u is er dan het avondeten. En nadien is het opnieuw studie- en nadien bedtijd.
De onderstaande kaart is een detailkaart van Flores en geeft het district Sikka weer. Dit is het gebied waar Mama België werkzaam is. U kan op de kaart de namen van de plaatsen aanklikken waar zich een tehuis bevindt. Blawuk, Lekebai, Nangahure, Nebe, Watublapi, Wairi'i en Wolofeo.
Aantal kinderen opgevangen per tehuis in 2007.
Hier is alles
begonnen in oktober 1975. Op haar kamertje verzorgde Mama België de eerste kinderen. Stilaan
werd de nood groter en de ruimte te klein. Op een stuk land naast de kerk werd
dan de bouw gestart van het eerste tehuis. De plannen hiervoor werden door mama
België zelf getekend en hertekend tot ze tevreden was en het bouwen kon beginnen.
Vandaag biedt dit tehuis plaats voor 35 kinderen en 15 pleegmoeders. De kinderen worden verzorgd door de pleegmoeders en dit onder leiding en toezicht van drie personeelsleden/kinderverzorgsters. Voor het personeel is er
een apart gebouw. Dit is ook de plaats waar mama België tot 2002 verbleef. Vanop het balkonnetje heeft men een zeer mooi uitzicht over de
baai van Maumere. Naast het tehuis staat de bamboehut. Deze biedt onderdak aan
reizigers die de kinderen komen bezoeken. In het bamboehuis is er ook een
studiekamer voor de kinderen van het tehuis. Hier wordt zeer gedisciplineerd
gestudeerd, zelfs op zondagavond.
Panti Maria Stella Maris te Nangahure
Dit
tehuis ligt aan zee ten westen van Maumere. Het is een heel groot complex en tot op heden het centrum van onze organisatie. In Nanghahure bevindt zich het personeels- en kantoorgebouw. De leiding van de organisatie alsook het vast personeel van het kindertehuis hebben er hun kamer. De kantoren voor de directie en voor de secretaresse zijn ook ondergebracht in dit gebouw. Met steun van Belgische ontwikkelingshulp werd daar ook in 1996 het kindertehuis "Maria Stella Maris" gebouwd. Dit tehuis
biedt plaats aan 60 kinderen en 40 pleegmoeders. De leiding ligt ook hier in handen van drie vaste personeelsleden/verzorgsters. Bij de verzorging van de kinderen worden ze geholpen door de pleegmoeders. Naast de basisvoorzieningen, zoals in de andere tehuizen, is hier
ook een fysiotherapielokaal, dit met het oog op het bieden van hulp aan gehandicapte kinderen die ook in dit tehuis worden opgenomen. In de grote tuin vinden we nog
een prachtige speeltuin, met speeltuigen die zo uit de fantasie van kinderen
zouden kunnen ontstaan zijn en die dan ook het kind in ieder van ons naar
bovenhalen. Er staat ook nog een bamboehuis dat dienst deed als strandhuisje voor de kinderen uit onze andere tehuizen. Het was een zeer geliefd pleisterplaatsje voor groot en klein. Maar...
door een regeringsbeslissing werd de haven van Nangahure verplaatst en is er nu
een muur ipv. een strand.
De opslagruimtes waar de voorraad voor al de kindertehuizen wordt ondergebracht, bevinden zich eveneens in Nangahure. Er is hier een werkplaats waar het meubilair voor de tehuizen gemaakt wordt. Deze werkplaats, met moderne machines die men met steun uit Nederland heeft kunnen kopen, wordt weldra naar een eigen terrein overgebracht. Ook is er een garage waar de voertuigen van de stichting Nativitas worden onderhouden. Daarnaast maakt men hier prothesen voor de gehandicapten en is er een herstelplaats voor rolstoelen. Pak Blasius Blagin en Pak Henny Surat hebben de leiding in de werkplaats en in de garage. Dit natuurlijk onder het toeziend oog van Mama België.
Wairi'i ligt aan zee op 6 km van Nangahure. In 2004 werd er een bamboehut gebouwd die de naam van Sint Damiaan kreeg. Sint Damiaan werd speciaal gebouwd voor de gehandicapte kinderen. De bouw is dan ook op hen voorzien. Omwille van de ligging aan zee werd het huis op palen gebouwd. De gehandicapte kinderen kunnen met een kleine eenvoudige lift naar boven. Er zijn drie slaapkamers voorzien die slaapgelegenheid bieden aan 8 patiëntjes en 2 verzorgsters. Dit maakt dat de kinderen hier voor enkele dagen kunnen blijven. In de tuin zijn speciale paden aangelegd zodat de kinderen met de rolstoel vlot kunnen bewegen en een fris plaatsje kunnen vinden in de schaduw van een boom. Ook de toilet- en doucheruimtes zijn aan hun behoeften aangepast zodat toegang mogelijk is zonder hulp van derden. Voor de hydrotherapie zijn banden en zwemvesten voorzien zodat de kinderen veilig op het water kunnen drijven. Met koorden zijn de banden aan de afrastering vastgemaakt. Zo is er geen gevaar voor afdrijven mogelijk en kunnen meerdere kinderen op hetzelfde moment van het zeewater genieten. Het deugddoende zeewater zorgt ervoor dat ze met meer motivatie en met minder pijn hun oefeningen doen.Van zodra ze in het water zijn bewegen de handen en voeten en armen... de spieren komen los en dit terwijl de kinderen deze therapie meer als een spel ervaren. Enkele dagen in Sint Damiaan is dan ook voor elk kind een grote beloning.
Panti Maria Visitasi te Blawuk
Dit tehuis is
53 km ten oosten van Maumere gelegen. Hier werd met de werking gestart in mei 1989. Het kindertehuis biedt plaats aan
35 kinderen en 15 pleegmoeders. Het tehuis is prachtig gelegen.Van op de veranda kijkt men neer op de mooi beboste heuvels en op de bergrivier.Net als in de andere tehuizen ligt de leiding hier in handen van drie verzorgsters. Het tehuis
ligt in een dal tegen een steile helling waardoor de groententuin en het
kippenhok een niveau hoger liggen dan het dak van het tehuis.
Dit is geen
tehuis zoals de andere. Het is eerder een internaat voor jonge meisjes. Immers
de afstanden naar school zijn vaak zeer groot, er is geen vervoer en dus worden
kinderen, en vooral meisjes al vlug van school thuis gehouden. Om toch aan de
nood voor onderwijs te voldoen werd er naast de school een huis gebouwd. Hier
worden de meisjes voor en na schooltijd opgevangen. Zij hebben studie maar
leren daarnaast ook praktische dingen binnen het Ashrama, zoals naaien,
koken, kinderverzorging, groenten kweken, dieren verzorgen, …. Met de kennis die ze opdoen in school en met de praktische kennis die ze verkrijgen via de naschoolse opleiding in het ashrama zijn de meisjes beter voorbereid om straks als toekomstige huismoeders hun taak in het gezin op te nemen. Bij activiteiten en projekten voor dorpsontwikkeling zullen ze later een leidende functie kunnen waarnemen. Vroeger verbleven hier 75 meisjes in de leeftijd tussen 12 en 18 jaar. Recent werd echter de SMA (= hoger middelbare school) verplaatst naar Talibura. Dit maakt dat er nu nog 53 meisjes verblijven die op de SMP (= lager middelbare school) les volgen. Per maand betalen de meisjes 25.000 roepia ( is ongeveer 2 euro) voor hun verblijf in het ashrama. Kandidaten zijn er steeds genoeg. Soms moeten zelfs meisjes geweigerd worden omdat er onvoldoende plaats is om te slapen.
Dit tehuis, gestart in 1980, is het verst gelegen en zeer moeilijk bereikbaar. De dorpen zijn zeer geïsoleerd maar de bevolking is buitengewoon vriendelijk en gastvrij. Wegens de geïsoleerde ligging is het gebied in ontwikkeling achtergebleven in vergelijking met andere delen van het district Sikka. Moedersterfte in het kraambed, kindersterfte en ondervoeding is daar nog zeer hoog. Mama België vond het dan ook verantwoord om daar met een kindertehuis te beginnen. Jarenlang deed
Mama België de verplaatsing naar Wolofeo te voet of te paard. Er
moesten immers verschillende rivierbeddingen overgestoken worden en er was alleen een kleine bergwegel die de bergdorpen met de hoofdweg van het district Sikka verbond. Nu is er een weg die alleen door vrachtwagens kan bereden worden. Het is echter niet omdat dit
tehuis zo geïsoleerd ligt, dat het er minder goed zou zijn. Ook
hier treffen we dezelfde organisatie aan onder leiding van drie verantwoordelijken.
Met activiteiten voor de kinderen werd hier in 1979 begonnen. De eerste kinderen werden voor verzorging in enkele lokalen van de parochie opgenomen. Eenmaal het werk goed liep en ook omdat er steeds meer kinderen hulp nodig hadden, werd ook hier met het bouwen van een kindertehuis aangevangen. In 1980 konden we het kindertehuis betrekken.In 1992 werd Lekebai door een zware aardbeving getroffen. De kinderen en het personeel konden gelukkig nog tijdig het kindertehuis verlaten maar het tehuis werd volledig verwoest. Maanden lang bleven de kinderen en het personeel in tenten wonen. Wegens geldgebrek konden we alleen een eenvoudig bamboehuis bouwen voor de kinderen. Met hulp van een organisatie uit Nederland konden we het kindertehuis opnieuw bouwen en in 2003 werd "Ressurexio" plechtig ingezegend en konden de kinderen hun intrek nemen in het nieuwe gebouw. Door de hulp die we ontvingen kon het huis ook veel groter en ruimer gebouwd worden. Er is plaats voor 40 kinderen terwijl de pleegmoeders nu in het bamboehuis verblijven. Twee verzorgsters dragen zorg voor de kinderen. Er is een goede samenwerking met de dokter en de verpleegsters van de kleine polikliniek die vlak tegenover het kindertehuis ligt.